Не да мяне, а да гары нагамі
Твой парасон глядзеў на небалікі,
Каб я нікому не казаў,
Мне палец твой крычаў вялікі.
Я зразумеў, што ўжо ніколі
Ня скончыцца мая навала,
Што лужынам тваіх вачэй
Заўсёды кропляў не ставала.
Цукерак горкіх і кавалкаў кавы,
Гарбатачнага чаю і цыгарак,
Плюс пераліку незьлічоных літар, –
А ўсё з таго, што я глядзеў на тварык.
|
|
